انتقاد از شیوه های دین داری و مذهب داری انتقاد از دین و مذهب نیست
---
دین شناس و مذهب شناس مطابق و هم آهنگ با وظیفه ی حرفه ی خود باید به ملاکها و معیارهای اصیل صاحب دین و صاحب مذهب در تعیین روشهای درست و نادرست دین داری و مذهب داری آگاهی کامل داشته باشد تا بتواند از این راه در آموزش و تبلیغ دین و مذهب به تقویت دین داری و مذهب داری درست متدینان مذهبی از یک سو و از سوی دیگر به تصحیح کج رویهای دینی و مذهبی آنان در پرتو ملاکها و معیارهای مذکور بپردازد.
تردیدی نیست که صاحب دین الهی مطابق با تاکیدهای قرآن تنها خداوند یکتا دانای مطلق و یکتا حکیم مطلق است که مطابق با ویژگیهای منحصر به فرد خود حق بلا منازع تعیین ملاکها و معیارهای درست دین داری را بطور انحصاری در اختیار خود دارد و بر مبنای این حق ؛ خود را ملزم می داند با اصول و مبناهای برخاسته از علم و حکمت مطلق خود ملاکها و معیارهای دین داری درست و نشانه های کج روی و انحراف نسبت به این ملاکها را برای دین داران مشخص سازد.
صاحبان مذاهب منتسب به دین الهی با داشتن آگاهی کامل و لازم به ملاکها و معیارهای الهی دین داری ، مطابق با وظیفه ی قرآنی نظارتی خویش در آیه ی ۱۲۲ سوره توبه به نظارت بر دین داری مردم و تصحیح کج رویها و انحرافهای دین داری آنان مکلف گردیده اند.
با استناد به فرق غیر قابل مقایسه علم و حکمت مطلق و جهان شمول خداوند که همه ی جهان هستی را فرا گرفته است با دانش بی نهایت محدود بشر ، هیچ نشانه ای را در وحی اصیل الهی ، از جمله آخرین وحی خداوند به پیامبر اسلام که تنها در قرآن مصون از تحریف تجسم کامل و تجلی یافته است ، نمی یابیم که ثابت کند به صاحبان مذاهب فرا تر از وظیفه ی نظارتی قرآنی خود حق داده شده باشد از جانب خود بنام دین ؛ احکام و اعتقادات و مراسم و مناسک و شعایر جدید برای مردم ابتکار کنند و به این ابتکارها تقدس بخشند و مردم را به پایبندی و عمل به چنین ابتکارهایی وادار سازند.
با توجه به فرق غیر قابل مقایسه ی مذکور بین خداوند و بشر عقل استدلالی بشر نیز با هیچ دلیل عقلی توان اثبات چنین حقی را برای بشر و حتی برای بندگان مقرب را ندارد.
بنا بر بر آنچه که گفته شد به این نتیجه می رسیم که نقد شیوه های دین داری و مذهب داری بشر را هرگز نمی توانیم بعنوان نقد دین و مذهب و یا انتقاد از دین و مذهب بدانیم یا معرفی کنیم.
منقولاتی که ابتکارات غیر وحیانی متضاد یا غیر منسجم با وحی اصیل خداوند را به پیامبران و بندگان مقرب خدا نسبت می دهند همگی مخدوش به جعل و دروغ و تزویر و باطل اند و محال است نسبت چنین منقولاتی به بزرگان دین و مذهب راست و درست باشد.
---
دین شناس و مذهب شناس مطابق و هم آهنگ با وظیفه ی حرفه ی خود باید به ملاکها و معیارهای اصیل صاحب دین و صاحب مذهب در تعیین روشهای درست و نادرست دین داری و مذهب داری آگاهی کامل داشته باشد تا بتواند از این راه در آموزش و تبلیغ دین و مذهب به تقویت دین داری و مذهب داری درست متدینان مذهبی از یک سو و از سوی دیگر به تصحیح کج رویهای دینی و مذهبی آنان در پرتو ملاکها و معیارهای مذکور بپردازد.
تردیدی نیست که صاحب دین الهی مطابق با تاکیدهای قرآن تنها خداوند یکتا دانای مطلق و یکتا حکیم مطلق است که مطابق با ویژگیهای منحصر به فرد خود حق بلا منازع تعیین ملاکها و معیارهای درست دین داری را بطور انحصاری در اختیار خود دارد و بر مبنای این حق ؛ خود را ملزم می داند با اصول و مبناهای برخاسته از علم و حکمت مطلق خود ملاکها و معیارهای دین داری درست و نشانه های کج روی و انحراف نسبت به این ملاکها را برای دین داران مشخص سازد.
صاحبان مذاهب منتسب به دین الهی با داشتن آگاهی کامل و لازم به ملاکها و معیارهای الهی دین داری ، مطابق با وظیفه ی قرآنی نظارتی خویش در آیه ی ۱۲۲ سوره توبه به نظارت بر دین داری مردم و تصحیح کج رویها و انحرافهای دین داری آنان مکلف گردیده اند.
با استناد به فرق غیر قابل مقایسه علم و حکمت مطلق و جهان شمول خداوند که همه ی جهان هستی را فرا گرفته است با دانش بی نهایت محدود بشر ، هیچ نشانه ای را در وحی اصیل الهی ، از جمله آخرین وحی خداوند به پیامبر اسلام که تنها در قرآن مصون از تحریف تجسم کامل و تجلی یافته است ، نمی یابیم که ثابت کند به صاحبان مذاهب فرا تر از وظیفه ی نظارتی قرآنی خود حق داده شده باشد از جانب خود بنام دین ؛ احکام و اعتقادات و مراسم و مناسک و شعایر جدید برای مردم ابتکار کنند و به این ابتکارها تقدس بخشند و مردم را به پایبندی و عمل به چنین ابتکارهایی وادار سازند.
با توجه به فرق غیر قابل مقایسه ی مذکور بین خداوند و بشر عقل استدلالی بشر نیز با هیچ دلیل عقلی توان اثبات چنین حقی را برای بشر و حتی برای بندگان مقرب را ندارد.
بنا بر بر آنچه که گفته شد به این نتیجه می رسیم که نقد شیوه های دین داری و مذهب داری بشر را هرگز نمی توانیم بعنوان نقد دین و مذهب و یا انتقاد از دین و مذهب بدانیم یا معرفی کنیم.
منقولاتی که ابتکارات غیر وحیانی متضاد یا غیر منسجم با وحی اصیل خداوند را به پیامبران و بندگان مقرب خدا نسبت می دهند همگی مخدوش به جعل و دروغ و تزویر و باطل اند و محال است نسبت چنین منقولاتی به بزرگان دین و مذهب راست و درست باشد.