آقای رضایی در سال 84 همپای سیاسیون دولت اصلاحات شعار فدرالیسم و ایالتی
کردن کردن ایران را می داد. 88 شعارش را به فدرالیسم اقتصادی تغییر داد.
او گفت منظورش این است که هر بخش فدرال قوانین اقتصادی جداگانه ای داشته
باشد.. البته این بحث مطرح می شود که چه کسی باید چنین قوانینی را ایجاد
کند؟ آیا یک مجلس متحد می تواند برای ایالتها قواانین اقتصادی مجرزا
ایجاد کنید؟ آیا ایالتهای کم توسعه یافته در مجلس مانع از تصویب قوانیتنی
نخواهند شد که عامل تفاوت در آمدشان با مناطق توسعه یافته شود؟ بدیهی است
که چنین کاری ایجاد دولتهای محلی و ایالتی را لازم دارد. یعنی همان نظام
فدرال سیاسی.
اما نکته بسیار مهم این جا است که تمام کشورهایی که می خواهند در قالب
پیمان های جمعی به سوی یکپارچگی سیاسی حرکت کنند، نظیر کشورهای بنلوکس و
نوردیک و یورو و آسه آن و حتی اخیر اتحادیه آفریقا، کاملا متوجه هستند که
اول قدم برای اتحاد سیاسی، ایجاد یکپارچکی اقتصادی است. اساسا اتحادیه
یورو سیاستهای تبیهی برای کشورهایی در نظر می گیرد که قوانین اقتصادی خود
را با کل مجموعه مشابه نکنند. حال آقای رضایی چه می خواهد بکند؟ ایجاد
فدرالیسم اقتصادی در کشوری با نظام متحد سیاسی چه معنایی دارد ؟ چز حرکت
در جهت عکس؟
اشتباه بسیار بزرگ سیاسیون ایرانی این است که از زمان قاجار تاکنون جز
تقلید کورکورانه چیزی نمی دانند. آنها اصلا نمی فهمند که چرا نظام فدرال
در آلمان یا آمریکا جواب می دهد اما در شوروی جواب نمی دهد. آنها می
خواهند نسخه را برای ایران بپیچند که غربیها برای بیمار دیگری پیچیده
بودند.
آن زمان که دوک نشین های آلمانی قرن 19 به همراه پروس حوکمت آلمان فدرال
را بوجود آوردند اولین اقدامشان این بود که که نظام اقتصادی خود را
یکپارچه کردند. مستعمره نشینهای آمریکایی هم ایالتهای متحد آمریکا را
بوجود آوردند که در تمام آن قوانین اقتصادی یکپارچه و پول واحد و نظام
واحد برپا است. این اولین شرط اتحاد سیاسی است. حتی سیاسیون ایران متوجه
نیستند آنچه در کشورهای فدرال میان ایالتها تفاوت ایجاد می کند قوانین
اقتصادی نیست، بلکه قوانین مدنی است. ایالتها می توانند از قوانین آموزشی
یا مدتنی و کیفری متفاوت برخوردار باشند اما همه تابع قوانین اقتصادی
دولت فدرال هستند. یک کشور با دو نظام اقتصادی که کشور نیست.
اما آیا ایران بیشتر شبیه آلمان است یا شبی فرانسه یا ژاپن؟ نوبوناگا
کشوری را تسخیر کرد و حکومتهای محلی را از میان برد و نظام واحد سیاسی را
بنا نمود. کاری که آغا محمد خان قاجار در ایران کرد.
متاسفانه حکایت آقای رضایی حکایت آن کسی بود که دیده گاوی را قیمت می
گذاشتند! دلال ناگهان اعلام کرد .. محسنات این گاو بسیار است تازه بدانید
این گاو حامله هم هست! و قیمت گاو بشدت ترقی کرد و خواهان او بسیار
شدند!!
همان مرد ساده لوح به خانه خودش آمد و چون آن شب خواستگاری دخترش بود به
خواستگار گفت محسنات دختر من بسیار است تازه بدانید که حامله هم هست!!
خوب . نتیجه آدمی که کورکورانه تقلید می کند همین است.
ای کاش صدا و سیمای ما حرفهای محسن رضایی را سانسور نمی کرد و مردم سخنان
تحریک آمیز او را در مورد قومیتها می شنیدند.او در حالی مردم کرد و لر و
عرب را تحت ستم می داند که ستمی که مردم مستضعف در تهران و شهرای بزرگ می
کشند بارها از آن افراد بیشتر است. در شرایطی که ما باید به فکر کمرنگ
کردن چنین اختلافات مسخره ای باشیم، ایشان همانند نظریه چرداز دادماد
لرستان دنبال قومی و قبیله کردن کشور است.
وقتی نگاههایی که باید بر اساس اسلام معطوف به اخوت و برابری اسلامی و
عدالت برای همه باشد ، به صورت نظرات کور سکولار در مورد امتیاز گیرهای
قومیتی تبدیل می شود البته باید انتظار داشت اگر روزی خدای ناکرده کشور
به دست چنین افرادی بیفتد اول از همه تجزیه شود.
چه خوش گفت احمدی نژاد در سال 84 در پاسخ حیدری که پرسید: سهم اقوام در
کابینه شما چیست؟ با قاطعیت جواب داد: این حرفها یعنی چه؟ این سخنان مال
کشورهای طایفه ای است. ما یک ملت متحدیم...
چه باید کرد برای به دست آوردن رای هر اقدام پلیدی مجاز است حتی باز با
تمامیت ارضی کشور..
دنبال برنامه می گردید؟ محسن رضایی جز تجزیه کشور برنامه ای ندارد و تمام
طرحها او هان شعار "باید چنین شود باید چنان شود است".
برنامه می خواهید حسن روحانی!! او رسما می گویند با کدخدای دهکده جهانی
کنار بیایید و خلاص! تجربه لیبی را تکرار کنید!
من در لحظه می اندیشم، ما در زمان شاه بی آنکه تحریم شویمم خود غربیها
برایمان تاسیسات هسته ای می آوردند و حالا حسن روحانی افتخار می کند که
بواسطه تعلیق از تحریم رسته است!! پس حود حسن روحانی باید محاکمه کرد که
چرا انقلاب کردند و شاه بیرون کردند....
درد زیاد است. محسن رضایی تنها بهر نتیجه انتخابات 88 - آنهم بعد از
مدتهای همسرایی و ساختن آن قصه های مضجک در موردصندوقهای رای- به نتیجه
تمکین کرد اما تقلب را انکار نکرد.
ارسال ويدئو در تلگرام
آقای رضایی در سال 84 همپای سیاسیون دولت اصلاحات شعار فدرالیسم و ایالتی
کردن کردن ایران را می داد. 88 شعارش را به فدرالیسم اقتصادی تغییر داد.
او گفت منظورش این است که هر بخش فدرال قوانین اقتصادی جداگانه ای داشته
باشد.. البته این بحث مطرح می شود که چه کسی باید چنین قوانینی را ایجاد
کند؟ آیا یک مجلس متحد می تواند برای ایالتها قواانین اقتصادی مجرزا
ایجاد کنید؟ آیا ایالتهای کم توسعه یافته در مجلس مانع از تصویب قوانیتنی
نخواهند شد که عامل تفاوت در آمدشان با مناطق توسعه یافته شود؟ بدیهی است
که چنین کاری ایجاد دولتهای محلی و ایالتی را لازم دارد. یعنی همان نظام
فدرال سیاسی.
اما نکته بسیار مهم این جا است که تمام کشورهایی که می خواهند در قالب
پیمان های جمعی به سوی یکپارچگی سیاسی حرکت کنند، نظیر کشورهای بنلوکس و
نوردیک و یورو و آسه آن و حتی اخیر اتحادیه آفریقا، کاملا متوجه هستند که
اول قدم برای اتحاد سیاسی، ایجاد یکپارچکی اقتصادی است. اساسا اتحادیه
یورو سیاستهای تبیهی برای کشورهایی در نظر می گیرد که قوانین اقتصادی خود
را با کل مجموعه مشابه نکنند. حال آقای رضایی چه می خواهد بکند؟ ایجاد
فدرالیسم اقتصادی در کشوری با نظام متحد سیاسی چه معنایی دارد ؟ چز حرکت
در جهت عکس؟
اشتباه بسیار بزرگ سیاسیون ایرانی این است که از زمان قاجار تاکنون جز
تقلید کورکورانه چیزی نمی دانند. آنها اصلا نمی فهمند که چرا نظام فدرال
در آلمان یا آمریکا جواب می دهد اما در شوروی جواب نمی دهد. آنها می
خواهند نسخه را برای ایران بپیچند که غربیها برای بیمار دیگری پیچیده
بودند.
آن زمان که دوک نشین های آلمانی قرن 19 به همراه پروس حوکمت آلمان فدرال
را بوجود آوردند اولین اقدامشان این بود که که نظام اقتصادی خود را
یکپارچه کردند. مستعمره نشینهای آمریکایی هم ایالتهای متحد آمریکا را
بوجود آوردند که در تمام آن قوانین اقتصادی یکپارچه و پول واحد و نظام
واحد برپا است. این اولین شرط اتحاد سیاسی است. حتی سیاسیون ایران متوجه
نیستند آنچه در کشورهای فدرال میان ایالتها تفاوت ایجاد می کند قوانین
اقتصادی نیست، بلکه قوانین مدنی است. ایالتها می توانند از قوانین آموزشی
یا مدتنی و کیفری متفاوت برخوردار باشند اما همه تابع قوانین اقتصادی
دولت فدرال هستند. یک کشور با دو نظام اقتصادی که کشور نیست.
اما آیا ایران بیشتر شبیه آلمان است یا شبی فرانسه یا ژاپن؟ نوبوناگا
کشوری را تسخیر کرد و حکومتهای محلی را از میان برد و نظام واحد سیاسی را
بنا نمود. کاری که آغا محمد خان قاجار در ایران کرد.
متاسفانه حکایت آقای رضایی حکایت آن کسی بود که دیده گاوی را قیمت می
گذاشتند! دلال ناگهان اعلام کرد .. محسنات این گاو بسیار است تازه بدانید
این گاو حامله هم هست! و قیمت گاو بشدت ترقی کرد و خواهان او بسیار
شدند!!
همان مرد ساده لوح به خانه خودش آمد و چون آن شب خواستگاری دخترش بود به
خواستگار گفت محسنات دختر من بسیار است تازه بدانید که حامله هم هست!!
خوب . نتیجه آدمی که کورکورانه تقلید می کند همین است.
ای کاش صدا و سیمای ما حرفهای محسن رضایی را سانسور نمی کرد و مردم سخنان
تحریک آمیز او را در مورد قومیتها می شنیدند.او در حالی مردم کرد و لر و
عرب را تحت ستم می داند که ستمی که مردم مستضعف در تهران و شهرای بزرگ می
کشند بارها از آن افراد بیشتر است. در شرایطی که ما باید به فکر کمرنگ
کردن چنین اختلافات مسخره ای باشیم، ایشان همانند نظریه چرداز دادماد
لرستان دنبال قومی و قبیله کردن کشور است.
وقتی نگاههایی که باید بر اساس اسلام معطوف به اخوت و برابری اسلامی و
عدالت برای همه باشد ، به صورت نظرات کور سکولار در مورد امتیاز گیرهای
قومیتی تبدیل می شود البته باید انتظار داشت اگر روزی خدای ناکرده کشور
به دست چنین افرادی بیفتد اول از همه تجزیه شود.
چه خوش گفت احمدی نژاد در سال 84 در پاسخ حیدری که پرسید: سهم اقوام در
کابینه شما چیست؟ با قاطعیت جواب داد: این حرفها یعنی چه؟ این سخنان مال
کشورهای طایفه ای است. ما یک ملت متحدیم...
چه باید کرد برای به دست آوردن رای هر اقدام پلیدی مجاز است حتی باز با
تمامیت ارضی کشور..
دنبال برنامه می گردید؟ محسن رضایی جز تجزیه کشور برنامه ای ندارد و تمام
طرحها او هان شعار "باید چنین شود باید چنان شود است".
برنامه می خواهید حسن روحانی!! او رسما می گویند با کدخدای دهکده جهانی
کنار بیایید و خلاص! تجربه لیبی را تکرار کنید!
من در لحظه می اندیشم، ما در زمان شاه بی آنکه تحریم شویمم خود غربیها
برایمان تاسیسات هسته ای می آوردند و حالا حسن روحانی افتخار می کند که
بواسطه تعلیق از تحریم رسته است!! پس حود حسن روحانی باید محاکمه کرد که
چرا انقلاب کردند و شاه بیرون کردند....
درد زیاد است. محسن رضایی تنها بهر نتیجه انتخابات 88 - آنهم بعد از
مدتهای همسرایی و ساختن آن قصه های مضجک در موردصندوقهای رای- به نتیجه
تمکین کرد اما تقلب را انکار نکرد.