فقهای ما موظف اند جواب بدهند و اقدام کنند
---
فقهای متسب به مذهب که در مقابل هتاکیها و دهان کجیهایی که علیه هشدارهای محکم و مفصل قرآن در زمینه ی اعتقاد گزینی دینی و مذهبی که توسط جمعی بسیار از افراد منتسب به مذهب در لباس و حرفه ی دین شناس و واعظ و ومداح و شاعر و انبوهی بی شمار از پیروان مذهب بگونه ای روز مره انجام می گیرند ؛ سکوت یا مدا را و تشویق را در مقابل این هتاکیها و کج رویها بر روشنگری و اظهار حقایق قرآنی آشکار خرد گرا ترجیح می دهند ؛ در شرع مبین اسلام چه حکمی دارند؟!
و همچنان حکم رواج بی توجهی و دهان کجی و حتی هتاکی پیوسته ی روز افزون به هشدارهای اعتقادی محکم و مفصل آشکار قرآن چیست؟!
هیچ فقیهی تردید ندارد و غافل نیست مجازاتهای قرآنی نادیده گرفتن هشدارهای قرآن در زمینه ی اعتقاد گزینی و مجازاتهای هتاکی و دهان کجی علیه این هشدارهای قرآنی ، که برای مصون نگه داشتن دین داری و مذهب داری توده های متدین از انحراف و کج روی یاد آوری و گوشزد شده اند و مجازاتهای قرآنی سکوت در مقابل این هتاکیها چی و چگونه هستند.
آیا فقیهی هست که پاسخ دهد راز نهان ماندن هشدارهای فراوان قرآن در زمینه اعتقاد گزینی بنام دین و مذهب چیست؟ و راز ناآگاه ماندن توده های پیرو مذهب در طول قرنها نسبت به این هشدارهای محکم و مفصل قرآن چیست؟
حرمت دین و مذهب و پیامبر و اهل بیت را در نقل حدیث و روایت پاس بداریم
---
هر حدیث یا روایتی بنام دین و مذهب اگر محتوا و معنای آن با شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری قرآنی هماهنگ و منسجم نباشد ؛ نسبت چنین حدیث و روایتی به پیامبر اکرم (ص) یا اهل بیت آن حضرت (ع) ؛ جعل و دروغ و باطل است ، و فرق نمی کند این حدیث و روایت در چه کتابی غیر از قرآن آمده باشد.
نقل حدیث و روایت بنام دین و مذهب اگر بدون ارزیابی با شناختهای مذکور انجام گیرد ؛ افترا به بزرگان دین و گناه کبیره ی نابخشودنی و گمراه کننده است .
همه ی متولیان آموزش و تبلیغ دین و مذهب بحکم خداوند در قرآن کریم« وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » ﴿ آیه ۱۲۲ سوره توبه ﴾ ، برای جلوگیر از انحراف و گمراهی مردم در زمینه دین و مذهب مکلف اند اصول پذیرش و نقل حدیث و روایت بنام دین و مذهب را همیشه و در همه ی رسانه های همگانی به مردم گوشزد کنند و نیز مکلف اند حقیقت دین زدا بودن نادیده گرفتن این اصول را همیشه به مردم هشدار دهند.
نادیده گرفتن شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری قرآنی در آموزش و تبلیغ دین و مذهب ؛ متدینان را به گمراهی سوق می دهد و بحکم خداوند در قران در آیات 103 تا 106 سوره ی کهف یک عمر دین داری آنان را تباه و نابود می کند و نتیجه ی این تباهی گرفتار شدن به عذاب پایان ناپذیر الهی است.
پایه و بنیاد اصیل دین داری و مذهب داری ؛ وحی بی خدشه و تحریف نشده ی الهی بویژه قرآن کریم است.
حکم خداوند در شناختهای قرآنی ایجاب می کند احکام و اعتقادات این وحی بر همه ی مسائل دین داری و مذهب داری مردم حاکم و ناظر باشند.
---
فقهای متسب به مذهب که در مقابل هتاکیها و دهان کجیهایی که علیه هشدارهای محکم و مفصل قرآن در زمینه ی اعتقاد گزینی دینی و مذهبی که توسط جمعی بسیار از افراد منتسب به مذهب در لباس و حرفه ی دین شناس و واعظ و ومداح و شاعر و انبوهی بی شمار از پیروان مذهب بگونه ای روز مره انجام می گیرند ؛ سکوت یا مدا را و تشویق را در مقابل این هتاکیها و کج رویها بر روشنگری و اظهار حقایق قرآنی آشکار خرد گرا ترجیح می دهند ؛ در شرع مبین اسلام چه حکمی دارند؟!
و همچنان حکم رواج بی توجهی و دهان کجی و حتی هتاکی پیوسته ی روز افزون به هشدارهای اعتقادی محکم و مفصل آشکار قرآن چیست؟!
هیچ فقیهی تردید ندارد و غافل نیست مجازاتهای قرآنی نادیده گرفتن هشدارهای قرآن در زمینه ی اعتقاد گزینی و مجازاتهای هتاکی و دهان کجی علیه این هشدارهای قرآنی ، که برای مصون نگه داشتن دین داری و مذهب داری توده های متدین از انحراف و کج روی یاد آوری و گوشزد شده اند و مجازاتهای قرآنی سکوت در مقابل این هتاکیها چی و چگونه هستند.
آیا فقیهی هست که پاسخ دهد راز نهان ماندن هشدارهای فراوان قرآن در زمینه اعتقاد گزینی بنام دین و مذهب چیست؟ و راز ناآگاه ماندن توده های پیرو مذهب در طول قرنها نسبت به این هشدارهای محکم و مفصل قرآن چیست؟
---
کسانی که توقع دارند بنده ی مقربی ، که او را نمی بینند و نزد آنان حضوری ندارد و حتی از رسیدن فرا طبیعی به نیازهای خود ناتوان است ، می تواند به داد آنان برسد ، به آیات محکم و مفصل قرآنی زیر دقت و تدبر نماید و پاسخ توقعهای فرا طبیعی خود را از این بنده خود بدهد .
« قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ لَا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَى وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ » ﴿ آیه ۱۶ سوره رعد ﴾
وهمچنان: « قُلْ لَا أَمْلِكُ لِنَفْسِي نَفْعًا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ وَلَوْ كُنْتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لَاسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ وَمَا مَسَّنِيَ السُّوءُ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ » ﴿آیه ۱۸۸ سوره أعراف﴾
و همچنان: « قُلْ إِنِّي لَا أَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَلَا رَشَدًا » ﴿آیه ۲۱ سوره جن﴾
وهمچنان: « قُلْ مَا كُنْتُ بِدْعًا مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِي وَلَا بِكُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ » ﴿آیه ۹ سوره أحقاف﴾ .
---
هر حدیث یا روایتی بنام دین و مذهب اگر محتوا و معنای آن با شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری قرآنی هماهنگ و منسجم نباشد ؛ نسبت چنین حدیث و روایتی به پیامبر اکرم (ص) یا اهل بیت آن حضرت (ع) ؛ جعل و دروغ و باطل است ، و فرق نمی کند این حدیث و روایت در چه کتابی غیر از قرآن آمده باشد.
نقل حدیث و روایت بنام دین و مذهب اگر بدون ارزیابی با شناختهای مذکور انجام گیرد ؛ افترا به بزرگان دین و گناه کبیره ی نابخشودنی و گمراه کننده است .
همه ی متولیان آموزش و تبلیغ دین و مذهب بحکم خداوند در قرآن کریم« وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » ﴿ آیه ۱۲۲ سوره توبه ﴾ ، برای جلوگیر از انحراف و گمراهی مردم در زمینه دین و مذهب مکلف اند اصول پذیرش و نقل حدیث و روایت بنام دین و مذهب را همیشه و در همه ی رسانه های همگانی به مردم گوشزد کنند و نیز مکلف اند حقیقت دین زدا بودن نادیده گرفتن این اصول را همیشه به مردم هشدار دهند.
نادیده گرفتن شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری قرآنی در آموزش و تبلیغ دین و مذهب ؛ متدینان را به گمراهی سوق می دهد و بحکم خداوند در قران در آیات 103 تا 106 سوره ی کهف یک عمر دین داری آنان را تباه و نابود می کند و نتیجه ی این تباهی گرفتار شدن به عذاب پایان ناپذیر الهی است.
پایه و بنیاد اصیل دین داری و مذهب داری ؛ وحی بی خدشه و تحریف نشده ی الهی بویژه قرآن کریم است.
حکم خداوند در شناختهای قرآنی ایجاب می کند احکام و اعتقادات این وحی بر همه ی مسائل دین داری و مذهب داری مردم حاکم و ناظر باشند.