جهل به چه چیز دین داری را تباه و نابود می کند؟
---
اگر دین داری و مذهب داری بشر همراه با آگاهی به شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری وحی بی خدشه و تحریف نشده ی الهی که آخرین آن قرآن است انجام نگیرد بحکم آیات 103 تا 106 سوره کهف وآیه 65 سوره زمر دین داری و مذهب داری او بجز تباه شدن همه ی نیکیهای او و دچار شدن به عذاب ابدی الهی در قیامت هیچ بازده دیگری یرای او نخواهد داشت و نتیجه اخروی نادیده گرفتن این شناختها رفتن به دوزخ است.
خداوند در شناختهای وحی خود حد و مرزها و بایدها و نبایدها و نویدها و هشدارهای خرد پذیر و غیر قابنل انکار و الزام آوری را بعنوان ملاک و معیارهای دین داری و مذهب داری خدا پسندانه به بشر با زبانی رسا و گویا و سرشت نشین بیان و ابلاغ کرده است.
این ملاک و معیارها که دین و مذهب را از تحریف و کج روی مسون و محفوظ نگه می دارند می باید در شروع آموزش و تبلیغ دین و مذهب به دین داران گوشزد و ابلاغ شوند و بر ضرورت آگاهی همیشگی دین داران به این ملاک و معیارهای الهی دین داری و مذهب داری باید پیوسته تاکید شود.
این ملاک و معیارهای و حیانی قرآنی حجتهای خداوند بر بشر اند و بی توجهی به این حجتها و نادیده گرفتن آنها در دین داری و مذهب داری ؛ حاصل یک عمر دین داری و مذهب داری بشر را تباه و نابود می کند.
با وجودهمیشگی این حجتهای الهی در دست رس بشر هیچ عذری و بهانه ای برای گمراهی و کج روی و انحراف بشر در دین داری و مذهب داری در قیامت از او پذیرفته نمی شود و ناگزیر خواهد شد بازده عادلانه ی بی توجهی خود را که عذاب ابدی الهی است در آن روز حساب که هیچ فرصتی برای جبران نیست پذیرا شود.
مهم ترین وظیفه و مسئولیت الهی پیامبر گونه و غفلت ناپذیر هر دین شناسی ابلاغ و آگاه سازی پیوسته این حجتها و تاکید بر ضرورت پایبندی و عمل به حجتها در دین داری و مذهب داری به مخاطبان خود است.
سرانجام نادیده گرفتن این وظیفه و مسئولیت توسط دین شناس سهیم شدن او در گناهان کبیره انحراف و کج روی دین داران و سهیم شدن او در عذابهای اخروی نابخشودنی ابدی گمراهی دین داران است : « ... وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ » ﴿ آیه ۲۲۷ سوره شعرا ﴾.
بزرگ ترین علت بی دینی و لامذهبی و کمراهیهای اکثریت بشر عدم آگاهی او به شناختهای سرشت نشین فرهنگ اصیل دین داری و مذهب داری وحی اصیل سعادت بخض و انسان سازالهی است.
---
اگر دین داری و مذهب داری بشر همراه با آگاهی به شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری وحی بی خدشه و تحریف نشده ی الهی که آخرین آن قرآن است انجام نگیرد بحکم آیات 103 تا 106 سوره کهف وآیه 65 سوره زمر دین داری و مذهب داری او بجز تباه شدن همه ی نیکیهای او و دچار شدن به عذاب ابدی الهی در قیامت هیچ بازده دیگری یرای او نخواهد داشت و نتیجه اخروی نادیده گرفتن این شناختها رفتن به دوزخ است.
خداوند در شناختهای وحی خود حد و مرزها و بایدها و نبایدها و نویدها و هشدارهای خرد پذیر و غیر قابنل انکار و الزام آوری را بعنوان ملاک و معیارهای دین داری و مذهب داری خدا پسندانه به بشر با زبانی رسا و گویا و سرشت نشین بیان و ابلاغ کرده است.
این ملاک و معیارها که دین و مذهب را از تحریف و کج روی مسون و محفوظ نگه می دارند می باید در شروع آموزش و تبلیغ دین و مذهب به دین داران گوشزد و ابلاغ شوند و بر ضرورت آگاهی همیشگی دین داران به این ملاک و معیارهای الهی دین داری و مذهب داری باید پیوسته تاکید شود.
این ملاک و معیارهای و حیانی قرآنی حجتهای خداوند بر بشر اند و بی توجهی به این حجتها و نادیده گرفتن آنها در دین داری و مذهب داری ؛ حاصل یک عمر دین داری و مذهب داری بشر را تباه و نابود می کند.
با وجودهمیشگی این حجتهای الهی در دست رس بشر هیچ عذری و بهانه ای برای گمراهی و کج روی و انحراف بشر در دین داری و مذهب داری در قیامت از او پذیرفته نمی شود و ناگزیر خواهد شد بازده عادلانه ی بی توجهی خود را که عذاب ابدی الهی است در آن روز حساب که هیچ فرصتی برای جبران نیست پذیرا شود.
مهم ترین وظیفه و مسئولیت الهی پیامبر گونه و غفلت ناپذیر هر دین شناسی ابلاغ و آگاه سازی پیوسته این حجتها و تاکید بر ضرورت پایبندی و عمل به حجتها در دین داری و مذهب داری به مخاطبان خود است.
سرانجام نادیده گرفتن این وظیفه و مسئولیت توسط دین شناس سهیم شدن او در گناهان کبیره انحراف و کج روی دین داران و سهیم شدن او در عذابهای اخروی نابخشودنی ابدی گمراهی دین داران است : « ... وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ » ﴿ آیه ۲۲۷ سوره شعرا ﴾.
بزرگ ترین علت بی دینی و لامذهبی و کمراهیهای اکثریت بشر عدم آگاهی او به شناختهای سرشت نشین فرهنگ اصیل دین داری و مذهب داری وحی اصیل سعادت بخض و انسان سازالهی است.