بی جوابی مراجع و فقها صحه گذاشتن روی انتقادها و شبهات است
---
خداوند در قرآن به مراجع وفقهای دین دستور می دهد: « وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » ﴿ آیه ۱۲۲ سوره توبه ﴾.
آی کاش مراجع و فقهای دین و مذهب برداشت و تفسیر عالمانه و ضابطه مند خود از جملات قرآنی « وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ » و « إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » در آیه فوق را با صراحتی عالمانه ی مستدل و مستند برای صدها میلیون مردم متدین بیان و آشکار می کردند.
خود داری مراجع دین شناسی و فقهای دین و مذهب از پاسخ به انتقادها و شبهاتی که در رسانه های همگانی علیه دین داری و مذهب داری آمیخته با من در آوردیها و خرافات و جعلیات ضد قرآن و عقل و خاموشی آنان در این زمینه برابر با صحه گذاشتن و تایید این شبهات و انتقادها است .
مراجع و فقها دین ومذهب که بحکم قرآن به آشکار کردن حقایق قرآنی و عقلی دین و مذهب برای مصون نگه داشتن دین داری و مذهب داری مردم از انحراف و کج روی موظف اند؛ هیچ دلیلی از قرآن و عقل برای سکوت خود در مقابل چنین شبهات و انتقادها به مردم ارائه نمی کنند و دین داران را در سر در گمی گمراه کننده و دین زدا رها می کنند.
آنان با سکوت و خاموشی سئوال بر انگیز خود در مقابل انبوه شبهات و انتقادهای روز افزون این برداشت را نزد عموم مردم تثبیت می نمایند که وجهه و حیثیت شخص خود را بر وجهه و حیثیت دین و مذهب که با من در آوردیها و خرافات و جعلیات ضد ارزشی بشری رایج لوث و نابود می شود ترجیح می دهند وابهت مصنوعی اشخاص خود را از حرمت و قدسیت الهی دین قرآنی خداوند و از حرمت مکتب توحیدی مذهب تشیع علوی برتر می شناسند.
مهم ترین وظیفه پیامبر گونه ی مراجع دین شناسی و فقهای دین و مذهب آمدن همیشگی میان مردم و آگاه سازی و روشنگری پیوسته ی توده های چند صد میلیونی آنان به حقایق هشدارهای فراوان قرآن که نسبت به عوامل دین زدا مردم را هشدار می دهند و روشنگری می کنند است .
متاسفانه هیچ اثر سازمان یافته و هیچ برنامه ریزی علمی ضابطه مند و موضوعی از این آگاه سازی و روشنگری از جانب این مراجع و فقها در هیچ رسانه دیده نمی شود.
سکوت مراجع و فقها در مقابل انتقادها و شبهات روز افزون علیه چگونگی دین داری و مذهب داری مردم این برداشت غلط را تداعی می کند که مراجع و فقها هیچ انحراف و کج روی در چگونگی دین داری و مذهب داری مردم هرگز نمی بینند.
این سکوت مرموز تداعی می کند که مردم هیچ رفتار و گفتار و پنداری را در تضاد با حقایق شناختهای محکم و مفصل قرآن و در تعارض با اصول استدلال عقلی انجام نمی دهند و همه به این حقایق قرآنی آگاه اند و هیچ نیازی به آگاه سازی و روشنگری ندارند.
« وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى »
---
انسان بحکم آیه قرآنی : « وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى » ﴿ آیه ۳۹ سوره نجم ﴾ به توقع به دست آوردن برداشتی محکوم است که خداوند برای تلاش او در رزومه اعمال او تعیین می کند و بس ؛ نه بیشتر ونه کمتر.
قناعت یا عدم قناعت انسان چگونه و با چه دلیل می تواند در تغییر سهمی که از جانب خداوند برای تلاش او تعیین می شود تأثیر گذار باشد؟
---
خداوند در قرآن به مراجع وفقهای دین دستور می دهد: « وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » ﴿ آیه ۱۲۲ سوره توبه ﴾.
آی کاش مراجع و فقهای دین و مذهب برداشت و تفسیر عالمانه و ضابطه مند خود از جملات قرآنی « وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ » و « إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » در آیه فوق را با صراحتی عالمانه ی مستدل و مستند برای صدها میلیون مردم متدین بیان و آشکار می کردند.
خود داری مراجع دین شناسی و فقهای دین و مذهب از پاسخ به انتقادها و شبهاتی که در رسانه های همگانی علیه دین داری و مذهب داری آمیخته با من در آوردیها و خرافات و جعلیات ضد قرآن و عقل و خاموشی آنان در این زمینه برابر با صحه گذاشتن و تایید این شبهات و انتقادها است .
مراجع و فقها دین ومذهب که بحکم قرآن به آشکار کردن حقایق قرآنی و عقلی دین و مذهب برای مصون نگه داشتن دین داری و مذهب داری مردم از انحراف و کج روی موظف اند؛ هیچ دلیلی از قرآن و عقل برای سکوت خود در مقابل چنین شبهات و انتقادها به مردم ارائه نمی کنند و دین داران را در سر در گمی گمراه کننده و دین زدا رها می کنند.
آنان با سکوت و خاموشی سئوال بر انگیز خود در مقابل انبوه شبهات و انتقادهای روز افزون این برداشت را نزد عموم مردم تثبیت می نمایند که وجهه و حیثیت شخص خود را بر وجهه و حیثیت دین و مذهب که با من در آوردیها و خرافات و جعلیات ضد ارزشی بشری رایج لوث و نابود می شود ترجیح می دهند وابهت مصنوعی اشخاص خود را از حرمت و قدسیت الهی دین قرآنی خداوند و از حرمت مکتب توحیدی مذهب تشیع علوی برتر می شناسند.
مهم ترین وظیفه پیامبر گونه ی مراجع دین شناسی و فقهای دین و مذهب آمدن همیشگی میان مردم و آگاه سازی و روشنگری پیوسته ی توده های چند صد میلیونی آنان به حقایق هشدارهای فراوان قرآن که نسبت به عوامل دین زدا مردم را هشدار می دهند و روشنگری می کنند است .
متاسفانه هیچ اثر سازمان یافته و هیچ برنامه ریزی علمی ضابطه مند و موضوعی از این آگاه سازی و روشنگری از جانب این مراجع و فقها در هیچ رسانه دیده نمی شود.
سکوت مراجع و فقها در مقابل انتقادها و شبهات روز افزون علیه چگونگی دین داری و مذهب داری مردم این برداشت غلط را تداعی می کند که مراجع و فقها هیچ انحراف و کج روی در چگونگی دین داری و مذهب داری مردم هرگز نمی بینند.
این سکوت مرموز تداعی می کند که مردم هیچ رفتار و گفتار و پنداری را در تضاد با حقایق شناختهای محکم و مفصل قرآن و در تعارض با اصول استدلال عقلی انجام نمی دهند و همه به این حقایق قرآنی آگاه اند و هیچ نیازی به آگاه سازی و روشنگری ندارند.
---
انسان بحکم آیه قرآنی : « وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى » ﴿ آیه ۳۹ سوره نجم ﴾ به توقع به دست آوردن برداشتی محکوم است که خداوند برای تلاش او در رزومه اعمال او تعیین می کند و بس ؛ نه بیشتر ونه کمتر.
قناعت یا عدم قناعت انسان چگونه و با چه دلیل می تواند در تغییر سهمی که از جانب خداوند برای تلاش او تعیین می شود تأثیر گذار باشد؟